कथाः “भिजणं”

भिजणं 

महिन्याचा दुसरा शुक्रवार ऑफीस सुटल आणी मी पुण्याला 

जाणारी ट्रेन पकडण्यासाठी घाईत निघाले . “हल्ली पावसाच काही सांगता येत नाही, मेला कधिही कोसळतो!” अवकाळी पावसाला शिव्या देतमी स्टेशन गाठल. 

स्टेशनवरची गर्दी नेहमीचिच, माझं प्रॉजेक्ट प्रेझेन्टेशन असल्याने ,पंजाबी ड्रेस न घातला मी आज साडी नेसलेली, ओला प्लेटफ़ॉर्म, त्यातदुष्काळात तेरावा म्हणतात ना? तशी माझी चप्पल तुटली! गाडी सुटण्याची शिट्टी ऐकली आणी लेडीज़ डब्ब्या पर्यन्त जाण अशक्य हे लक्षातयेऊन मी जो समोर दिसला त्या डब्यात चढले. 

“अरे वा! खिडकीची सीट चक्क रिकामी?” मला हायस वाटल, पण तिथे पोहोचल्यावर लक्षात आलं की पाऊस पडतोय आणी खिडकीची काचजरा फुटलेली आहे. तुटकी चप्पल आणी भिजलेली साडी सावरत कुठे दुसरी जागा शोधू?” असा विचार करत मी थबकले तेवढ्यात गाडीहलली. त्या झटक्याने मी बाजूच्या माणसावर पडता पडता स्वत:ला सावरत, बसले अेकदाची! त्या माणसाला माझ्या धडपडण्याने त्रास झालाअसणार म्हणून मी सॉरी म्हटलं पण तो चक्क मान मागे टेकवून तोंडावर रुमाल टाकून झोपला होता. 

गाडीचा डब्बा अगदी डब्बाच होता, डोक्यावरचे काही दिवे मंद तर काही चक्क बंद. भिजलेली साडी आणी त्या मोडक्या खिडकीतून येणारा गारवारा पार गारठले होते मी.

मी गाडीत जरा स्थिरावलेआणी मोबाइल वाजला. पलिकडून माधव “ काय, आज गाडीत बसल्यावर फ़ोन नाही?” “अरे, करणारच होते” मीम्हटल, तेवढ्यात रेंज गेली. मी फोन पर्समधे ठेवला. माधवचा माझी काळजी वाटून आलेला फ़ोन सुखाऊन गेला. 

माधवच्या आई वडिलांचा मुंबईत छोटासा फ्लेट, वनरूम कीचनचा. आम्ही चौघे आणी मग आमचा मुलगा निनाद झाल्यावर पाच जण तिथेचरहायचो, पण सर्वांच्याच मनात अेका मोकळ्या घराच स्वप्न होतच. आम्ही दोघेही काम करत होतो. थोड क़र्ज़ घेतल आणी पुण्यात गावा पासूनजरासा लांब असा स्वत:चा छोटा बंगला बांधला. अधून मधून जायचो तिथे. छोट्याशा आजाराच निमित्त आणी माधवचे बाबा वारले, पाठोपाठआई पण गेल्या. त्या नन्तर काही वर्षांनी निनाद अमेरिकेत शिक्षणासाठी गेला. आता मुंबईपेक्षा आम्हालाही पुण्याचा निवांतपणा हवाहवासावाटायला लागला.

रिटायर्ड झाल्यावर माधवने पुण्यात रहायच आणी माझं प्रमोशन ड्यू असल्याने, मी निदान अेक वर्ष तरी मुंबई न सोडता, सेकंड आणी फोर्थविकअेंडची शनीवार, रविवारची सुट्टी पकडून पुण्यात जायच असा आम्ही निर्णय घेतला. 

भूतकाळ सोडून, मी खिडकीतून बाहेर पाहिल. पाऊस कमी झाला होता मुंबईच्या उंच इमारती मागे पडत गेल्या. झाडं पावसात न्हाऊन टवटवितदिसत होती. साचलेल्या पाण्यात मुलं मस्त मज़ा करत होती. कुत्री कुठल्यातरी आडोशाला अंग चोरून उभी होती आणी झालं….. तेवढ्यातबोगदा आला. तुम्ही कधिही प्रवास करा गाडी बोगद्यात गेली ना, की कुठेतरी कुणीतरी आनन्दात किंकाळ्या मारतच! आज मलाही गम्मत म्हणूनकिंकाळी ठोकावी अस वाटून हसायला आल. बोगदा संपला आणी पुन्हा जोरदार पाऊस….

बाहेर ब-यापैकी अंधारलेल. मी पाठीमागे थोडी रेलून बसले. गाडी पुढे पळत होती आणी माझे विचार मागे, जुन्या आठवणीत. माधव आणी मीअेकाच कॉलेजला होतो. तो सायन्स स्टूडन्ट आणी मी आर्ट्सला त्याच्या मागे दोन वर्ष. 

मी उत्साही, बडबडी आणी तो संवेदनशील आणी मितभाषी.

मी कल्चरल ग्रूपची सेक्रेटरी आणी तो कॉलेजचा सिंगर. रफीची गाणी काय सुन्दर गायचा! आम्ही दोघे कधी प्रेमात पडलो ते लक्षातच आलनाही.  त्या गोड आठवणीत मी दीर्घ श्वास घेतला आणी बाजूच्या माणसानी लावलेल्या, परफ़्यूम चा धुंद करणारा वास मला जाणवला. तोमाणूस थोडासा माझ्या बाजूला रेलला होता अस वाटल मला. पण खर सांगायच तर थोड बर वाटल होत कारण खिडकीतून येणारा वारा आताअधीक बोचरा झाला होता. 

लग्ना आधीचा रोमान्स लग्ना नन्तर जमेनासा झाला. अेकत्र कुटुम्ब, लहान घर, दोघांच्या नोक-या. निनादच्या जन्मा नन्तर, त्याची शाळा, क्लासेस, अेक्सट्रॉ अेकटिव्हिटीज, आयुष्य धावत नव्हत तर उडत होत. कणीक भिजवा, भाजी चिरा, कुकर लावा, तसच प्रेम करा. सिनेमा, कथा, कादंबरीतल ‘ते’ प्रेम हरवतं का लग्ना नन्तर! मी नकळत अेक उसासा साोडला…

आता गाडीने चांगलाच वेग पकडला होता. गाडी जोरदार हलत होती. मधेच त्या माणसानी माझ्या डोक्या मागून खिडकीच्या वर हात ठेवला. त्याचा हलका स्पर्श मला जाणवला,  माझे  ते विचार आणी हा स्पर्श, मनात गोंधळ, तरिही तो स्पर्श चुकवायला मी पुढे झुकून बसले. त्याचाचेहरा तसाच रुमालाने झाकलेला. तो त्यातून मला पहातोय का? की माझ मन वाचतोय! 

आता तो हात माझ्या डोक्या कडून पाठीकडे ख़ाली आला. देहाला न होणारा स्पर्श, तरी मन सुखावल..हा झोपते आहे की झोपेच नाटक करतमुद्दाम करतोय हे? मी जरा  सावध झाले. तेवढ्यात शिवाजी नगर स्टेशन आल आणी तो गडबडीत उठला. त्याने माझ्याकडे अेक तिरका कटाक्षटाकलाच असणार!

मी गोंधळलेली, चिडलेली आणी तरिही रोमांचित होऊन सुखावलेली. पुण स्टेशन कधी आल ते समजलच नाही इतकी हरवलेली….स्टेशन बाहेरआले. पाऊस झिरमिरत होता. माधव मला घ्यायला आलेला. चप्पल तुटल्याने मी लंगडत होते. तो धावत आला “ काय झल ग? त्याची काळजी. मी तुटलेली चप्पल दाखवली त्याने मला पाठी मागून धरल आणी हसून  जवळ घेतल. मी मात्र गप्पच. 

“मस्त पाऊस, गार हवा, आपण दोघच, तरिही तू अशी गप्प का?”  माधव लाडात येऊन म्हणाला. मी फक्त हसले. नेहमी अखंड बडबड करणारीमी गप्प होते आणी म्हणुनच की काय, माझा संवेदनशील आणी मितभाषी नवरा मला मूडमधे आणण्यासाठी खूप बोलत होता. माझे डोळेपाण्याने भरून आले. 

ओले कपडे काढून गाउन घातला. माधवने चहा बनवला होता पण “नको, मला आधी आंघोळ करुदे”, अस म्हणून मी बाथरूम गाठल. डोक्यावरगरम पाण्याचा शॉवर सोडला. ट्रेन मधला ‘तो’ मात्र मनात तस्साच! शरिरा सारखच मन धुता आल असत तर….,  माधव चहासाठी माझी वाटपहातोय हे लक्षात घेऊन घाईने अंग पुसत मी बेडरूम मधे आले.

हॉल मधे माधव भलताच खुष होऊन, फोनवर बोलत होता. “अरे ये रे, अजून कुठे इतकी रात्र झालीय? ये, ये रात्रभर गप्पा मारू मस्त.” त्याच तेबोलण ऐकून लक्षात आल कुणी पाहुणा येतोय. मी जरा बरे कपडे घातले. “चल चहा घे पटकन”, म्हणत माधव आत आला त्याचा शाळेतलाबालमित्र ‘वसंत’, जो आता अमेरिकेत असतो तो येतोय हे त्याने सांगितल. खाणं बाहेरून मागवल पण तरिही थोड़ी तयारी करायला आम्ही किचनमधे आलो. 

थोड्याच वेळात दणाणून बेल वाजवत वसंत आला. माधवनी दार उघडल आणी हास्याचा गडगडाट करत त्या दोघांनी मिठी मारली. वसंतने खाऊम्हणून चक्क स्कॉच आणली होती. “आजची हवा पाहून हा खाऊ” डोळा मारत वसंत म्हणाला. गप्पांची महफिल सजली. वसंत आणी मीप्रथमच भेटत असुनही तस वाटल नाही. त्यांच्या गप्पा म्हणजे जुन्या आठवणी, शाळेची धमाल मस्ती. मला ऐकताना मजा वाटत होती.

व्हिस्कीचे त्यांचे दोन पेग झाले आणी मी अन्न गरम करायला कीचन मधे जायला उठले. “ मी आजच पुण्यात आलो यार” वसंत सांगत होता. लहनपणीची मुंबई-पुणे ट्रेनची  मजा पुन्हा अनुभवायला मिळेल आणी पटकन पोचता येईल म्हणून तो चक्क ट्रेनने आला होता. 

कीचन मधून आत बाहेर करताना मी ऐकत होते “माधव, आजच्या प्रवासात, तन आणी मन दोन्ही भिजल यार..,

तिने साडी नेसली होती, बरीच भिजलीही होती. बसताना माझ्यावर थोड़ी आदळली बिचारी, म्हणून जाणवल मला ते. ट्रेनच्या तुटक्या खिडकीतूनआत येणारा वारा …, थंडीने कुडकुडत होती. गाडीचा जुना डबा, काही दिवे उडालेले. तिला गुपचुप निरखता यावं म्हणून मी माझ्या चेह-या वरचारुमाल मुद्दामच हटवला नाही. कसल्यातरी गोड आठवणीत मग्न होऊन गोड हसत होती त्याने मी खलास!!!!! कळत नकळत जरासाच कललोतिच्या बाजूला. बहुदा तिलाही त्या गारठ्यात जरा बर वाटल असावं.”

वसंतच ते बोलण ऐकल आणी मी हादरले. “अच्छा म्हणजे हा तोच! ट्रेनचा माझा हमसफ़र?” आणी मग माझ्या मागे ठेवलेला तो त्याचा हात? माझ्या डोक्यात विचारांच काहूर उठल. 

तेवढ्यात माधव म्हणाला “ ती भिजलेली, तिला पाहून तू भिजलेला आणी हा किस्सा ऐकून आता मी भिजलेला. 

व. पु. म्हणालेच आहेत की पाऊस अेकाच ठिकाणी, अेकाच वेळी पडत असला, तरी प्रत्येकाच भिजण वेगळ असत.!”

माधवच्या या वाक्यावर हास्याचा गड़गड़ाहट करत ते दोघे मनापासून हसले.

बाहेर पावसाचा जोर वाढला होता. माझ्या मनात विचार आला “भिजण्यासाठी हा असा पाऊस हवाच का? तो असूनही काही भिजत नाहीतआणी ज्यांना भिजावस वाटत ते पावसाची वाट पहात नाहीत…..!”

चारुलता काळे